Veel MKB ondernemers zitten in de tang van de overheid en vrezen voor een donkere toekomst. Hoe zijn we toch hierin beland? En hoe verder?
De wereld waarin wij leven lijkt met de dag absurder te worden. De gekkigheid kent geen grenzen. Leuke gekkigheid is dolletjes. Het brengt kleur in het leven. Maar tegenwoordig is de gekkigheid zo nu en dan onaangenaam en hebben we er last van. Want er gebeurt nogal wat in onze wereld.
Een belangrijke oorzaak ligt bij de overheid die doof is voor andermans argumenten en kritiek. De schijn wordt gewekt dat men problemen het hoofd biedt terwijl ze vooral hun eigen agenda doordrukken. De incidentele politicus die zich wel het lot van de burger aantrekt ziet zich vaak ingeperkt en heeft te weinig invloed op de besluitvorming.
Politieke ‘kopstukken’ gedragen zich als opperwezen en hebben de feeling met de samenleving compleet verloren. De minachtig en desinteresse voor het volk werd duidelijk uit opgevraagde WOO-documenten waaruit blijkt hoe manipulatief en incompetent onze overheid is. Ook de grote stukken zwartgelakte tekst in de WOO stukken wijzen niet op een transparante overheid.
Wet- en regelgeving wordt doorgedrukt zonder debat of mandaat. Ze zijn doofstom voor enig bezwaar, verdedigen stoïcijns hun beslissingen of geven anderen de schuld als ze worden aangesproken op hun handelen. In hun kielzog manoeuvreren de multinationals en NGO’s. Organisaties met uiteenlopende idealen en agenda’s die geen graantje meepikken maar de hele silo willen leeghalen. Het is deze keiharde corporate wereld, waar het MKB tegenaan moet concurreren.
In uitgeslapen kringen ziet men de huidige wereld als een ‘clown world’. En toegegeven, soms lijkt het optreden van onze overheid inderdaad op een slechte show van een groepje clowns. Want ook clowns lopen rond als een kip zonder kop. Én je moet voor ze oppassen. Want ze dragen een masker, houden je voor de gek, zijn nooit echt grappig en soms best eng. De ene keer krijg je een bloem en vervolgens kieperen ze een emmer water over je heen. Je zit er toch met enigszins dichtgeknepen billen naar te kijken want je vertrouwt ze niet.
Het kiezen van een volksvertegenwoordiger doe je ook op basis van vertrouwen. Natuurlijk spelen politieke voorkeur, beloften voor de toekomst en charisma mee. Zodra je het vlakje rood kleurt en het stembiljet in de bus gooit, machtig jij de gekozen volksvertegenwoordiger om jou te besturen. Dat is geen sinecure. Want wat als jouw volksvertegenwoordiger straks weinig tot niets in te brengen heeft? Wat als er bij onderhandelingen te veel water bij de wijn wordt gedaan en beloftes aan kiezers niet worden nagekomen? Dan is jouw vertrouwen beschaamd.
In het MKB ben je direct ‘af’ als je iemands vertrouwen schaadt. Je verliest aan geloofwaardigheid als je beloftes niet nakomt en verwachtingen niet waarmaakt. Niet alleen klanten en leveranciers maar ook medewerkers hebben bepaalde verwachtingen. Zo willen ze een stabiele, prikkelende werkomgeving waarbij er oog is voor de menselijke maat. Ze hekelen een zwabberend, grillig beleid. Dus ben je als ondernemer of leider onvoorspelbaar, onverschillig en onbereikbaar? Of neem je mensen niet serieus en laat je problemen sudderen? Dan wordt jouw bedrijf een akelige plek om te werken. Je team zal gillend weglopen en sollicitanten halen hun neus op voor jouw vacatures.
Geen wonder dat consultants en trainers het hebben over empowerment, mensgericht- en bezielend leiderschap. Ze pleiten voor betrokkenheid en het nemen van verantwoordelijkheid. Op een of andere manier voelt het alsof dat haaks staat op de samenleving waar wij momenteel in leven.
Juist in het MKB staan goede onderlinge verhoudingen en vertrouwen nog voorop. Geen ge-clown, maar serieuze ondernemers die zelf nadenken, alert zijn en niet zomaar overal achteraanlopen. Die samen optrekken, verantwoordelijkheid nemen en investeren in hun omgeving. Voor dit soort ondernemers is optimisme een morele plicht, hoe lastig tijden ook zijn. Want praatjes vullen geen gaatjes en daarom voegen zij wel de daad bij het woord.
Clowns en hun streken horen in het circus thuis. Daar ga je naar hun optreden kijken om je vervolgens te verwonderen over zoveel absurditeit. Gelukkig mag je daarna weer naar huis. Naar die echte wereld. De wereld van jou en mij.
‘Waar je energie in stopt groeit’
‘Wie goed doet, goed ontmoet’
Je kent dit soort gezegden wel die suggereren dat als je energie in iets of iemand steekt, zich dat vanzelf terugverdiend. Het idee dat als je iemand helpt, diegene jou vanzelfsprekend ook helpt. En wel met dezelfde ijver en aandacht als jij dat deed.
Dit soort wederkerigheid zit in veel mensen. Als jij mij iets geeft, wil ik jou iets teruggeven. Herken je niet de bezoekjes aan vrienden waar je over en weer met een flesje wijn, doosje bonbons of bloemen aankomt?
Dit onderling geven en nemen zorgt meestal voor een goed gevoel. Echter is het niet altijd gelijkspel. Want je krijgt de tijd, aandacht of energie die je ergens in stopt, niet zomaar in dezelfde mate retour. Je kunt er zelfs een minder positief mensbeeld aan overhouden. Vooral als je veel hebt geïnvesteerd en naar jouw gevoel te weinig ervoor terugontvangt, bestaat de kans dat je je bedrogen of misbruikt voelt. Dan is het goed je te beseffen dat de teleurstelling kan zitten in de maatstaf die je hanteert.
Alles geven wat je in je hebt is niet voor iedereen hetzelfde. 100% inzet kan in de praktijk voor de een 110% en voor de ander 90% zijn. Of zelfs nog minder. Zo kunnen beide partijen zich voor de volle 100% in te zetten, maar denkt de een ‘ik kan het niet bijbenen’ en de ander ‘kan het niet een tandje sneller?’ Mocht je dus niet terugkrijgen wat je verwacht, dan is dat waarschijnlijk niet omdat de ander niet wil, maar omdat de ander niet kan.
In het Engels spreekt men over ’10-gallon persons’ en ‘1-gallon persons’. Oftewel, mensen met een capaciteit van 10 liter en mensen met een capaciteit van 1 liter. Wat bedoelen ze hiermee? Zie het als liters water in een emmer. Als de ‘1 liter persoon’ zijn volle 100% geeft, is de maat vol bij 1 liter water. Dat is alles wat hij kan geven aan anderen. Daarna stroomt zijn emmer over en is de koek op. Bij een ‘10 liter persoon’, die zijn volle 100% geeft, is de maat vol bij 10 liter water. De ‘10 liter persoon’ geeft dus 9 liter meer, voordat de maat vol is en de emmer overloopt. Dus je volle 100% geven is niet voor iedereen gelijk.
In bedrijven en organisaties heb je altijd een mix aan mensen werken. En als een 10 liter en 1 liter medewerker direct moeten samenwerken kan dat wringen. De ‘10 liter persoon’ kan gefrustreerd raken als de ‘1 liter persoon’ stopt bij 1 liter. Hij denkt ‘is dit alles?’ Terwijl de ‘1 liter persoon’ niet snapt waar de ‘10 liter persoon’ zich zo druk over maakt. Hij heeft toch alles gegeven wat hij in zich heeft?
Alleen in een ideale wereld is wederkerigheid gelijkwaardig. Geven en nemen is zelden in balans. Het wil niet zeggen dat de een beter is dan de ander. Of dat hetgeen gegeven wordt van betere of slechtere kwaliteit is. De een bereikt nu eenmaal eerder zijn taks, terwijl de ander door gaat waar meesten stoppen. Maar de inzet is in beide gevallen optimaal. Verwacht daarom niet van de ander, wat je van jezelf verwacht. Nu kan de 10 liter persoon ervoor kiezen zich aan te passen aan het ‘niveau’ van de ander. Maar het duurt niet lang voordat hij een onvervuld gevoel krijgt.
Als je je dit realiseert kun je er rekening mee houden. Bij een samenwerking is het daarom nodig om einddoelen te bepalen en verwachtingen uit te spreken. Stel kaders en verantwoordelijkheidsvelden binnen ieders kunnen en spreek individuele talenten aan.
Zo bereik je toch samen de eindstreep. Spreek je verwachtingen echter niet uit, dan kan samenwerken een lijdensweg worden vol frustraties en onbegrip.
beUnited is een onafhankelijke belangenorganisatie van, vóór en dóór 40.000 zelfstandig mkb & zzp ondernemers. Help ons om mkb & zzp ondernemers te verenigen, inspireren, informeren, verbinden en ondersteunen.
Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on telegram
Share on xing
Share on whatsapp
Share on email
Share on print
Voor de meeste bedrijven is het nieuwe financiële jaar net gestart. Hopelijk met een flinke portefeuille vol opdrachten en klanten, omdat mijn advies is om wat geld opzij te zetten.
Want als wij de Amerikaanse investeringsmaatschappij BlackRock (grootste vermogensbeheerder ter wereld) mogen geloven komt er een recessie op ons af zoals wij die nog nooit hebben gezien. Waarbij conventionele maatregelen niet meer zullen helpen om de economie te redden of de recessie te verzachten. Hun woorden, niet de mijne. Tal van economen beamen dit en zien de overgang naar een nieuw financieel tijdperk.
Om te duiden wat er aan de hand is en gaan we naar het jaar 1971. Geld was in de geschiedenis altijd gekoppeld aan goud. Voor het geld in je hand lag er goud in de kluis. In 1971 is de dollar losgekoppeld van het goud. Hierdoor was het niet meer nodig om goud achter de hand te houden waardoor het financiële systeem ongeremd kon groeien. Dat ging gepaard met het creëren van veel nieuwe schulden, waardoor er telkens weer nieuw geld moest worden gecreëerd.
Deze handel in gebakken lucht plus alle geopolitieke onrust, heeft geleid tot de huidige inflatie. Een beproefde manier om inflatie te beteugelen is het verhogen van de rente. De wereldwijde schuldenberg is echter zo hoog dat het verhogen van de rente een groot risico vormt. Het maakt het namelijk lastig om die schulden terug te betalen. En als te veel bedrijven en particulieren hun schulden niet meer kunnen betalen, kan er een domino-effect optreden waarbij het ene bedrijf het andere meetrekt in de afgrond. Dit alles kan een economische catastrofe veroorzaken. Alle opties die de centrale banken ter beschikking hebben om dit te voorkomen, hebben zo’n grote neveneffecten dat ze het niet aandurven. De geschiedenis leert dat het in rook opgaan van leningen, vaak wordt gevolgd door een hyperinflatie (het waardeloos worden van geld). En dus zitten ze in een spagaat. Wellicht wordt daarom de CBDC (oftewel digitale euro) als oplossing naar voren geschoven om uit deze crisis te komen. Maar deze digitale euro komt met haken en ogen, en werpt veel maatschappelijke vragen op.
Er gebeurt nu zoveel dat je bijna zou vergeten voor jezelf te zorgen. Voor de oude dag heb je een basispensioen opgebouwd en waarschijnlijk geld gestopt in een aanvullend pensioenproduct. Een appeltje voor de dorst. Maar ‘rovers’ lonken naar onze pensioenpot. Het is namelijk een van de grootste ter wereld. Ondanks dat er de afgelopen jaren al voor tientallen miljarden kosten zijn gemaakt en honderden miljarden zijn verdampt met verkeerde beleggingen.
Je hebt weinig tot niets te zeggen over je eigen pensioenpot en met de nieuwe pensioenwet krijgen wij een nog riskanter pensioenstelsel, waarbij wij volledig afhankelijk worden van de resultaten op de beurs. Zelf sparen voor later is ook geen optie want het spaargeld verdampt waar je bij staat. Wel is je spaargeld veilig tot €100.000 door het depositogarantiestelsel. Maar dan moet er geen grote bank omvallen. De andere banken hoesten namelijk dat geld op terwijl veel banken er momenteel niet florissant voor staan en de euro verzwakt is. Onze overheid heeft een noodwet afgestoft mocht de euro vallen, en alle noodscenario’s zijn achter gesloten deuren gedeeld met een deel van de kamer.
Daarom is het een legitieme vraag of je spaargeld op de bank moet houden, want je gaat er structureel op achteruit. Het bedrag op je spaarrekening is sowieso niet in het echt aanwezig, maar een vordering op je bank. Probeer het geld maar eens in contanten op te nemen. Banken zijn niet in staat zoveel cash geld op te hoesten want er is misschien maar 5% aanwezig van jouw geld. De rest van je geld leent de bank uit en zit in het internationale geldstelsel.
Dat gokken met andermans geld gaat een keer fout en dat maakt onze financiële toekomst onvoorspelbaar. Daarom is het belangrijk om je risico’s te spreiden en je juridisch in te dekken. Een gelimiteerde hoeveelheid geld op de bank is noodzakelijk voor (zakelijke) transacties. Maar wat voor opties heb je nog meer om je geld (waarde)vast te houden?
Maar weet wel wat je doet.
Als nuchter mens vind ik dit allemaal nogal dystopisch klinken. Maar zelfs al zitten BlackRock, economen en financiële experts ernaast, dan nog wil je bewust omgaan met je financiële toekomst en niet goedgelovig zijn. Denken in scenario’s kan nooit kwaad. Bij een ‘mother of all recessions’ is betaling en handel met alternatief geld bijna een must. De geschiedenis kent veel voorbeelden waarbij lokaal en rentevrij geld nog enige liquiditeit in de lokale economie houden.
Tal van bewuste ondernemers in het MKB accepteren en betalen met complementair, lokaal geld of maken gebruik van duurzame, lokale handelsinitiatieven waarbij het geld in de regio blijft circuleren. Zo is er de Watermunt, Dam, Florijn, Arnhems hert, Brabantse Parel en Fryske Euro. Om er maar een paar te noemen. Dat geld is vooral digitaal, maar recent is de Florijn ook gestart met fysieke biljetten waarmee bij ruim 600 bedrijven in Nederland kan worden betaald. Zo blijft met lokaal geld de geldwaarde in jouw regio en eindigt het niet op andermans rekening op de Bahama’s.
Op die manier kun je verdienen aan lokaal geld en zorgen voor risicospreiding in je bedrijf. Dit geld gebruik je naast alle andere betaalmogelijkheden en vormen van geld. Van pin tot cash. Van creditcard tot lokale munt. Je wilt flexibel blijven en geldstromen kunnen managen. Als financiële systemen dreigen om te vallen is het belangrijk dat je privé en zakelijk kan schakelen en de liquiditeit in je bedrijf kan houden.
beUnited is een onafhankelijke belangenorganisatie van, vóór en dóór bijna 40.000 zelfstandig mkb & zzp ondernemers. Help ons om zelfstandig mkb & zzp ondernemers te verenigen, inspireren, informeren, verbinden en te ondersteunen en word lid!
Woensdag 23 november stond ik in de rij bij de Tweede Kamer voor het debat over de digitale euro, oftewel de CBDC (Central Bank Digital Currency). Na een uitvoerige security check (Schiphol is er niets bij) mocht ik naar binnen. Ik had mazzel. De lange rij mensen achter mij op het pleintje mocht er niet meer in. Voor het gebouw blijven wachten was schijnbaar geen optie, aangezien om onbekende reden het plein door de ME werd schoongeveegd.
Voor mij was dit de eerste keer dat ik de Tweede Kamer bezocht. De beveiliging en het Tweede Kamer-personeel waren erg aardig en behulpzaam, ware het niet dat de nors kijkende politieagenten voor elke zaal mij wel een akelig gevoel gaven. Ik wilde koste wat kost bij dit belangrijke debat zijn. De introductie van de digitale euro kan namelijk enorme consequenties hebben voor het MKB.
Slechts enkele Kamerleden durfden zich tijdens de pauze onder het volk te mengen en hun voelsprieten uit te steken. Ik sprak kamerlid Mahir Alkaya (SP) aan, aangezien hij veel inhoudelijke kennis heeft over het onderwerp. Zijn boek ‘Van wie wordt ons geld?’ is net uitgebracht en het lezen meer dan waard. Hij steekt zijn bezorgdheid over de introductie van de digitale euro bepaald niet onder stoelen of banken. Maar de Tweede Kamer kan hoog of laag springen; de EU wil een digitale euro en dus krijgen wij een digitale euro.
Laat ik eerst uitleggen wat de digitale euro is. Het monetaire systeem kent een groothandel- en een detailhandelniveau. Onder het groothandelniveau vallen de centrale banken, zoals de ECB en FED. Zij geven geld uit aan o.a. commerciële banken. Op detailhandelniveau zitten de private en commerciële banken die geld uitgeven aan bedrijven. Dit geld wordt uitgeven als schuld of als lening. Met de introductie van digitale valuta gaan centrale banken rechtstreeks digitaal geld leveren aan de burger en komt er dus meer concurrentie voor de private en commerciële banken. Er is echter al meer dan genoeg concurrentie en innovatie in de markt, oftewel de markt reguleert zichzelf al.
De centrale bank zorgt voor publiek geld in de vorm van fysieke munten en biljetten. Nu is het contante geld deels verdrongen door digitale betalingsmiddelen en voorzieningen van private en commerciële banken. Centrale banken willen met de digitale euro digitaal publiek geld introduceren naast het fysieke contante geld. In theorie zou je dan twee apps op je telefoon krijgen. Eentje van je huidige bank en eentje van de centrale bank.
Nu zitten de meeste mensen (en dus ook jouw klanten) hier helemaal niet op te wachten. Het Europese girale betalingsverkeer werkt erg goed, dus waarom moet er überhaupt iets naast komen? Ook zijn centrale banken niet per se veiliger. Soms lijkt het zelfs alsof het monetaire beleid van deze banken wereldwijd ontspoort. Zo hebben centrale banken in beginsel een oneindig geldscheppend vermogen en zijn er de laatste jaren miljarden bij geprint, ongeacht de consequenties. Wil je het geldsysteem echt veilig en eerlijk maken dan is een volksbank of depositobank wellicht een betere keuze. Zeker als er zoals nu sprake is van politieke onrust en een hoog wantrouwen.
Zit er een tweede agenda achter deze digitale munt?
Onderzoek van de ECB toont aan dat burgers bij gebruik van de digitale euro dezelfde mate van privacy willen als bij contant geld. Ze willen betalen zonder tussenkomst van een bank of betaaldienst. De ECB vindt deze hoge mate van anonimiteit onwenselijk omdat men bang is voor illegale transacties. Daarom zal de privacy bij de digitale euro een probleem zijn.
Dat is gevaarlijk. De digitale euro is namelijk programmeerbaar. Er kan dus van alles aan worden gekoppeld. De Tweede Kamer wil deze programmeerbaarheid uitsluiten en daarmee de privacy waarborgen. Dat is te reguleren via wetgeving. Maar wetgeving wordt tegenwoordig erg makkelijk opzijgeschoven. De race lijkt al gelopen. De EU wil een digitale euro, terwijl economen en bankiers alvast denken aan welke (monetaire) instrumenten zij nog meer kunnen toevoegen aan deze digitale euro.
In onze business verwerken we met veel data. Het waarborgen van privacy is belangrijk. Je wilt niet dat de gegevens van klanten op straat komen te liggen. Een digitale euro maakt dat tricky. De kans bestaat dat jij als ondernemer buitenspel wordt gezet in de (onder)handelingen met de klant. En dat bemoeilijkt het zakendoen.
Verschillende landen zijn ons voorland. Daar lopen al pilots met digitale valuta; de CBDC’s. Een horrorvoorbeeld is China. Daar leven mensen in een soort digitale gevangenis. Door de programmeerbaarheid van de CBDC’s bestaat het gevaar dat het instrument ook als surveillancetool wordt ingezet. Die ontwikkeling zie je al in meerdere landen. De centrale bank (en daarmee de overheid) weet dan wat je koopt, hoe je reist, wat je kijkt, wat je eet en drinkt. Je ID, medisch dossier, financiële situatie, online transacties, je CO2-uitstoot tot en met je social-mediagedrag. Alles kan onderdeel zijn van de CBDC en dus de digitale euro. De stap naar een gekoppelde social-creditscore is dan allesbehalve ondenkbaar.
Ik hoor je denken. ‘Wat maakt het uit? Ik heb toch niets te verbergen.’ Maar iedereen heeft wel iets te verbergen. In het hierboven omschreven scenario hangt de vrijheid aan een zijden draadje. Er is bijvoorbeeld al sprake van een negatieve renteheffing over spaargeld als een vorm van reprimande bij ongewenste gedrag of als je spaarbedrag te hoog is. Reis je te veel, dan houdt zo’n script je thuis.
Hoe gaat zoiets er dan in de praktijk uitzien? Moeten klanten op voorhand ‘reserveren’ om zeker te zijn van een aankoop? Komen er poortjes bij de ingang van winkels waar je alleen met een geldige QR-code naar binnen mag? Kun je nog zomaar de horeca binnenlopen voor een biertje of wijntje? Of behoren impulsaankopen tot het verleden? Dan is de lol er voor de consument snel af.
Dit lijkt natuurlijk compleet absurd. Of toch niet? Er is al een ‘anti-witwas’ wetsvoorstel in de maak. Hierin legt men de volledige monitoring van alle bancaire transacties vast, inclusief het opslaan van deze transacties in een centrale database voor analyses. Met uitzondering van transacties tot €100,- tussen particulieren. Een overheid waarbij miljarden spoorloos verdwijnen, mag je zo’n tool niet in handen geven. Voordat je het weet gebeuren er gekke dingen.
Daarom is en blijft het gebruik van contant geld belangrijk. Van alle betaalmiddelen is cash het minst traceerbaar. Alleen wat je pint aan contant geld is terug te leiden, waar het aan wordt gespendeerd niet. Je privacy blijft daardoor grotendeels gewaarborgd. Uit onderzoek blijkt dat contant geld als betaalmiddel door mensen het meest wordt vertrouwd. Vooral tijdens een crisis of in een onzekere tijd vallen mensen terug op contant geld. Zelfs in het ‘digitale land’ Zweden wordt weer gretig contant geld opgenomen sinds de oorlog in Oekraïne. Het is de hoogste vorm van geld, op de ouderwetse zilveren en gouden munten na dan.
Bij de winkels en horeca aan onze kust wordt door toeristen vaak contant betaald. Logisch, in veel EU-landen is contant betalen de meest gebruikte vorm van afrekenen en het gebruik ervan een grondrecht. Wat blijkt? Sommige banken manen deze ondernemers zelfs om minder cash in te leveren. Zo niet dan wordt de relatie opgezegd. Banken hebben veel redenen om contant geld terug te dringen. Aan contant geld zitten voor banken hoge kosten, terwijl aan pinbetalingen prima wordt verdiend. Door contant geld onaantrekkelijk te maken voor bedrijven, gaan deze pinbetalingen vragen aan hun klanten in plaats van cash. Een hele slimme zet van de banken. De concurrent van pinbetalingen (te weten contant geld) wordt uit gefaseerd waardoor de banken op termijn de fee op pinbetalingen kunnen verhogen om meer te verdienen. Terwijl het cash-vangnet voor bedrijven om zeep is geholpen. Daarnaast leveren alle pin- en digitale transacties ook nog eens belangrijke betaalinformatie op. Die informatie willen banken en overheden maar wat graag hebben. Het geeft immers inzicht en vertegenwoordigt een waarde.
Het is belangrijk dat het MKB vast blijft houden aan contant geld. Ondanks argumenten als veiligheid of het werk dat je aan cash hebt, zijn enkele ijzersterke argumenten voor. Op de eerste plaats wil je tevreden klanten en ze accommoderen in het gebruik. Er is ook een sociaal element. Voor ouderen, slechtzienden of blinde mensen is cash vaak de enige optie. Kinderen leren beter met geld omgaan als ze starten met contant geld. Met cash houd je de financiën beter in de hand, omdat een contante betaling pijnprikkels in de hersenen triggert. En een deel van onze klandizie is op hun privacy gesteld, al is het maar omdat ze een scheve schaats rijden.
Naast contant geld komen er ook andere initiatieven op de markt. Zoals lokale munten, wat volkomen legaal is. Zelf gebruik ik weleens de Florijn. Een renteloos betaalmiddel dat naast de officiële euro munt circuleert. Het is sowieso van fundamenteel belang dat er meerdere betaalmogelijkheden naast elkaar blijven bestaan, willen wij ons als MKB niet nog kwetsbaarder maken. Het ondernemerschap wordt al bedreigd door inflatie, personeelstekorten en hoge energiekosten die de omzet uithollen. Zo’n experimentele digitale euro kunnen we missen als kiespijn.
beUnited is een onafhankelijke belangenorganisatie van, vóór en dóór bijna 40.000 zelfstandig mkb & zzp ondernemers. Deze tijd roept steeds meer vragen op en vraagt om extra tegenkracht. Help ons om zelfstandig mkb & zzp ondernemers te verenigen, inspireren, informeren, verbinden en te ondersteunen.
beUnited Membership
€9.99 excl. BTW / maand
Premium Membership
€14.99 excl. BTW / maand
Excellent Membership
€19.99 excl. BTW / maand
