Categorie: Column
Als een vis op het droge, happend naar lucht!
123 dagen
Al 123 dagen in lockdown. Ongelofelijk en helaas waar en saai.
Toegegeven de omgeving is supermooi. Ik ben dol op bergen en meren. Die zijn er genoeg hier. Heel veel bergen. In verschillende hoogtes. Ontelbare meren. En allen strijden om de titel mooiste meer van….
Al die tijd mocht ik wandelen en fietsen. Fietsen terwijl ik geen fiets heb valt weg. Dus vele uren wandelen. Er wordt gesproken dat kappers op 1 maart weer open mogen. De regio president van Beieren, meneer Söder is zeer sceptisch. Dus of de regels ook hier versoepelen is nog even afwachten.
Over een datum wanneer hotels weer mogen openen durft nog niet eens iemand te dromen. Pasen zal het niet worden. Pinksteren. Heel heel misschien. Bizar.
Ik ben mij zeer bewust dat ik het nog niet zo slecht heb. Maar toch. Alle dagen zijn al maanden hetzelfde. Zonder doel. Zonder reden. Ik ben ondertussen nog te lui om mij verveelt te voelen.
Blogs schrijven. Video’s maken. Lezen. Wandelen. Spaans leren. En druk bezig om met 50 fitter te zijn.
Hoe? Sporten. Weerstandsbanden heb ik gekocht. Van die mooie gekleurde elastieken. Dat was het leuke kleurrijke onderdeel. Of je telt mijn rode hoofd ook mee.
Ik sport met video’s van YouTube. Een voorbeeld volgen. Anders ben ik niet zo goed in het uitvoeren van de oefeningen.
Mijn motoriek is niet al te goed lijkt het. Vele jaren geleden had ik dat al eens ontdekt bij steps. Oefeningen met benen. Prima. Oefeningen voor armen. Prima. Oefeningen waarbij de benen de ene kant op moeten en dat de armen iets heel anders moeten doen. Verwarrend. Nou niet alleen verwarrend. Als het kon zou ik lichamelijk in de knoop raken.
En dan moet ik als een Houdini proberen weer alleen uit de knoop komen. Ik ben een beelddenker. Jij ook?
Sommige onderdelen zijn voor het evenwicht. Okay. Eenvoudig zien die er soms uit. Tot ik bijna omval.
Echt ik vermaak mij op zich prima alleen.
Ik lach om mijn eigen klungelige uitvoering.
En dit zijn nog steeds de oefeningen voor beginners. Van een niveau hoger durf ik alleen maar te dromen.
Welterusten.
Geel valt op
Een Nederlands autokenteken is geel.
Dat valt op. Nu valt dat geel altijd al op. Echter in de tijd van een lockdown valt het nog meer op. Een Duits kenteken is wit. Ik heb collega’s uit Hongarije. Hun kenteken is ook wit. In de hoge heuvels voor de alpen zijn eigenlijke alle kentekens wit. Net als de verse sneeuw.
Ik rijd weinig met mijn auto. En als, dan vaak hetzelfde stuk. Dus ondertussen zijn ze hier in het dorp aan mijn kenteken gewent. Ongetwijfeld was ik een gespreksonderwerp. Dat kon ik zien aan de verbaasde gezichten als ik passeerde. Ik dacht dan: Hebben ze een mooi raadsel en onderwerp in deze saaie tijden.
Al meerdere keren ben ik op een parkeerplaats aangesproken. Oh is die auto met Nederlands kenteken van u? De ontmoeting, je zou het bijna blijdschap noemen, was altijd enthousiast. Hoe bent u hier gekomen?
Heel flauw antwoord uiteraard: Met de auto. Ik weet het te flauw maar toch blijft die leuk.
Dan komt het riedeltje werken in hotel. Ontslag in München. Nu al vele maanden in deeltijd ww. Iedereen kent het hotel uiteraard. De omgeving is niet dichtbevolkt.
Hetzelfde geldt voor mijn telefoon. Ik heb een Nederlandse simkaart. Werkt prima in Europa. Alleen wanneer ik bel popt er dus een heel lang nummer in beeld. Beginnend met +31. Nu weten de meesten al dat ik het dan ben. Elke zaterdag en zondag haal ik eten bij gebrek aan een keuken.
De eigenaar van het Thais restaurant vertelde mij dat hij bijna niet had opgenomen. Zulke lange nummers die bellen. Een buitenlandsnummer. Vast een crimineel. Toen ik dus kwam vroeg hij wel even hoe het nu precies zat. Met dat nummer. Maar vooral uit welk land.
Met een ander uiterlijk. Afwijkende haarkleur. Andere lengte. Ander postuur. Andere huidskleur. Gewoon anders dan het gros zijn. Dan val je op. Door mijn lengte en postuur val ik nog meer op.
In Midden-Amerika en Azië leverde dit vooral heel veel foto’s op. Ik sta met heel veel mensen op een foto. Sommigen probeerden het nog een beetje stiekem. Om stiekem en foto van mij te maken en dan toch ook zelf in beeld te zijn. Zie je het voor je? Yep. Aparte handeling. Als ik het zie bied ik al aan om met ze op de foto te gaan. En zo makkelijk maak ik iemand blij.
Als toerist en reiziger maak ik zelf ook heel veel foto’s. Ook wel eens van mensen. Ik begrijp de nieuwswaarde. Het is toch mooi dat je mensen zo eenvoudig blij kan maken. Vol trots laten ze de foto zien.
Een van de eerste keren dat een vrouw met mij op de foto wilde was in Antigua. Zij was zo onder de indruk van mijn lengte. Haar reactie was erg grappig en lief. Zij volgt mij nog steeds trouw op Instagram. En af en toe reageert zij nog. Ook een korte ontmoeting kan een lang contact opleveren.
In Laos was ik ooit omringt door twee schoolklassen. Velen wilden met mij op de foto. En velen wilden hun Engels oefenen. Wat een enthousiasme. Na een uur heb ik het toch maar beëindigd. Anders stond ik er nu nog.
In Azië noemde iemand mijn postuur ooit Queen size. Koninginnen maat. Koninklijk. Kijk dan klinkt mijn omvang toch opeens heel fraai. Hoe leuk is dat!
Anders. Anders heeft in mijn geval al vaak geleid tot foto’s. Maar bovenal tot gesprekken. Een praatje. En soms tot hele mooie gesprekken en contacten.
Best fijn dat gele kenteken. Denk dat ik het nog maar even houdt.
Meer blogs of zelfs YouTube videos? https://www.sabinesmind.nl/
Dag München
Tot een andere keer. Dat weet ik zeker.
Voor nu zit mijn tijd in München erop. Alles is totaal anders gelopen dan verwacht. Waar ik werd aangenomen als ik beloofde tot en met November te blijven. Eindigde het door de huidige omstandigheden in de proeftijd.
Dak weg en baan weg. En ik ben de eigenaar van een grote kast en matras. Hoe anders kan het gaan. Zo blijkt maar weer dat je het leven niet kan plannen.
Ik heb veel geleerd in deze korte periode. Uiteraard heb ik een paar dingen opgestoken van het hotelvak. Jaren terug had ik een super goede en leerzame snuffelstage bij de Bloemenbeek. Daar heb ik belangrijke en mooie dingen gezien en gehoord over het vak. Daar is de liefde van de hotellerie dieper geworden.
Wat was het fijn, en af en toe ook tenenkrommend, om met zo’n jong en internationaal team te werken. De charmante oude schoonmaker uit Roemenië. Spreekt geen woord Duits maar zijn lach is zo innemend. Zijn ogen stralen warmte en levensvreugde uit. Taal is overbodig.
De grote variatie in de afkomst. Mijn collega’s die uit Syrië gevlucht zijn. De heftige tijd die zijn hebben meegemaakt. Ik zal het hier niet delen maar mijn ogen schoten vol tranen. Wat heftig.
Mijn collega’s uit Griekenland en Kroatië. Zij zien echt hoe mooi hun land is. Ja prachtig. Vooral als je toerist bent. Vooral als je geld hebt. De meesten hadden 2 tot 3 banen en konden dan nog amper rondkomen. Het salaris is nog op het oude niveau en de kosten van levensonderhoud zijn bijna gelijk als in Nederland. Onmogelijk om er een leven op te bouwen.
Of mijn Duitse collega. Zij deelde haar zorgen over haar huwelijk met mij. En wat was het fijn om haar te zien stralen vorige week. De thuis tijd door corona heeft hun weer nader bij elkaar gebracht. Er was tijd en ruimte om te praten. Er was niets aan de hand. Het waren haar inbeeldingen En nu is zij zo gelukkig, Heerlijk stralend gezelschap.
En wat van al die andere fijne mensen die ik leerde kennen over de app couchsurfing. Het ging zo snel en zo soepel. Sommigen zag ik slechts een keer. Een paar heb ik vaker ontmoet. Zo was nieuwe dingen en mensen leren kennen in een nieuwe stad kinderspel.
München. Mijn eerste korte ervaring om te wonen in een grote stad. Al kan je München echt slecht vergelijken met andere grote steden. München voelt eerder als een heel groot dorp dan als stad.
De variatie en het aanbod van de stad trokken mij aan. Helaas heb ik er weinig van kunnen genieten omdat alles dichtging. Ik zat 5 minuten van een prachtig zwembad. Zegt men. Ik kon er nog nooit naar binnen.
Wel was ik vaak in het grote park. De Englische garten. Altijd druk. Altijd gezelligheid van jong tot oud. De musea en galerieën. De helft heb ik nog niet gezien.
De stad vind ik prachtig met zijn mooie oude gebouwen. De prachtige balkons. De ornamenten. De gekleurde huizen. Overal de kleine parken. De kleine winkels naast de bekende grote winkels. Sommigen noemen München de meest noordelijke stad van Italië. Daar kan ik mij in vinden. Hier leven en zijn de mensen buiten als het even kan. Dikke jas aan en toch op het terras zitten. Wat heet. De terrassen zijn vol.
Van de omgeving heb ik nog minder gezien. Ik ben nog geen berg op geweest. Want ik mocht de stad niet uit. Nou waarschijnlijk kon ik er wel uit maar ik zou er zeker niet meer inkomen. München zat op slot.
Ik ben meer van cultuur dan van natuur. Graag heb ik met reizen dat cultuur de overhand heeft. Echter houd ik ook van meren en bergen. Daarom vind ik deze stad en omgeving zo fijn. Zo van de stad sta je aan een meer of bij een berg. Gewoon met het openbaar vervoer.
Ik had er graag meer van gezien en er meer ondernomen. En dat kan natuurlijk altijd nog. München blijft. Ik ga.
Op 30 mei, mijn verjaardag, ga ik met de trein naar Goor. Bij mijn lieve oude vader mag ik weer slapen in de logeerkamer.
Maar niet voor lang.
Er lijken dingen te gaan gebeuren.
Benieuwd?
Ik wel.
Ik verheug mij erop met een dikke lach op mijn gezicht.
Liefs,
Sabine
Voor eerst gepubliceerd op 30 mei 2020 https://www.sabinesmind.nl/blog/dag-munchen/