Tot een andere keer. Dat weet ik zeker.
Voor nu zit mijn tijd in München erop. Alles is totaal anders gelopen dan verwacht. Waar ik werd aangenomen als ik beloofde tot en met November te blijven. Eindigde het door de huidige omstandigheden in de proeftijd.
Dak weg en baan weg. En ik ben de eigenaar van een grote kast en matras. Hoe anders kan het gaan. Zo blijkt maar weer dat je het leven niet kan plannen.
Ik heb veel geleerd in deze korte periode. Uiteraard heb ik een paar dingen opgestoken van het hotelvak. Jaren terug had ik een super goede en leerzame snuffelstage bij de Bloemenbeek. Daar heb ik belangrijke en mooie dingen gezien en gehoord over het vak. Daar is de liefde van de hotellerie dieper geworden.
Wat was het fijn, en af en toe ook tenenkrommend, om met zo’n jong en internationaal team te werken. De charmante oude schoonmaker uit Roemenië. Spreekt geen woord Duits maar zijn lach is zo innemend. Zijn ogen stralen warmte en levensvreugde uit. Taal is overbodig.
De grote variatie in de afkomst. Mijn collega’s die uit Syrië gevlucht zijn. De heftige tijd die zijn hebben meegemaakt. Ik zal het hier niet delen maar mijn ogen schoten vol tranen. Wat heftig.
Mijn collega’s uit Griekenland en Kroatië. Zij zien echt hoe mooi hun land is. Ja prachtig. Vooral als je toerist bent. Vooral als je geld hebt. De meesten hadden 2 tot 3 banen en konden dan nog amper rondkomen. Het salaris is nog op het oude niveau en de kosten van levensonderhoud zijn bijna gelijk als in Nederland. Onmogelijk om er een leven op te bouwen.
Of mijn Duitse collega. Zij deelde haar zorgen over haar huwelijk met mij. En wat was het fijn om haar te zien stralen vorige week. De thuis tijd door corona heeft hun weer nader bij elkaar gebracht. Er was tijd en ruimte om te praten. Er was niets aan de hand. Het waren haar inbeeldingen En nu is zij zo gelukkig, Heerlijk stralend gezelschap.
En wat van al die andere fijne mensen die ik leerde kennen over de app couchsurfing. Het ging zo snel en zo soepel. Sommigen zag ik slechts een keer. Een paar heb ik vaker ontmoet. Zo was nieuwe dingen en mensen leren kennen in een nieuwe stad kinderspel.
München. Mijn eerste korte ervaring om te wonen in een grote stad. Al kan je München echt slecht vergelijken met andere grote steden. München voelt eerder als een heel groot dorp dan als stad.
De variatie en het aanbod van de stad trokken mij aan. Helaas heb ik er weinig van kunnen genieten omdat alles dichtging. Ik zat 5 minuten van een prachtig zwembad. Zegt men. Ik kon er nog nooit naar binnen.
Wel was ik vaak in het grote park. De Englische garten. Altijd druk. Altijd gezelligheid van jong tot oud. De musea en galerieën. De helft heb ik nog niet gezien.
De stad vind ik prachtig met zijn mooie oude gebouwen. De prachtige balkons. De ornamenten. De gekleurde huizen. Overal de kleine parken. De kleine winkels naast de bekende grote winkels. Sommigen noemen München de meest noordelijke stad van Italië. Daar kan ik mij in vinden. Hier leven en zijn de mensen buiten als het even kan. Dikke jas aan en toch op het terras zitten. Wat heet. De terrassen zijn vol.
Van de omgeving heb ik nog minder gezien. Ik ben nog geen berg op geweest. Want ik mocht de stad niet uit. Nou waarschijnlijk kon ik er wel uit maar ik zou er zeker niet meer inkomen. München zat op slot.
Ik ben meer van cultuur dan van natuur. Graag heb ik met reizen dat cultuur de overhand heeft. Echter houd ik ook van meren en bergen. Daarom vind ik deze stad en omgeving zo fijn. Zo van de stad sta je aan een meer of bij een berg. Gewoon met het openbaar vervoer.
Ik had er graag meer van gezien en er meer ondernomen. En dat kan natuurlijk altijd nog. München blijft. Ik ga.
Op 30 mei, mijn verjaardag, ga ik met de trein naar Goor. Bij mijn lieve oude vader mag ik weer slapen in de logeerkamer.
Maar niet voor lang.
Er lijken dingen te gaan gebeuren.
Benieuwd?
Ik wel.
Ik verheug mij erop met een dikke lach op mijn gezicht.
Liefs,
Sabine
Voor eerst gepubliceerd op 30 mei 2020 https://www.sabinesmind.nl/blog/dag-munchen/
