Een Nederlands autokenteken is geel.
Dat valt op. Nu valt dat geel altijd al op. Echter in de tijd van een lockdown valt het nog meer op. Een Duits kenteken is wit. Ik heb collega’s uit Hongarije. Hun kenteken is ook wit. In de hoge heuvels voor de alpen zijn eigenlijke alle kentekens wit. Net als de verse sneeuw.
Ik rijd weinig met mijn auto. En als, dan vaak hetzelfde stuk. Dus ondertussen zijn ze hier in het dorp aan mijn kenteken gewent. Ongetwijfeld was ik een gespreksonderwerp. Dat kon ik zien aan de verbaasde gezichten als ik passeerde. Ik dacht dan: Hebben ze een mooi raadsel en onderwerp in deze saaie tijden.
Al meerdere keren ben ik op een parkeerplaats aangesproken. Oh is die auto met Nederlands kenteken van u? De ontmoeting, je zou het bijna blijdschap noemen, was altijd enthousiast. Hoe bent u hier gekomen?
Heel flauw antwoord uiteraard: Met de auto. Ik weet het te flauw maar toch blijft die leuk.
Dan komt het riedeltje werken in hotel. Ontslag in München. Nu al vele maanden in deeltijd ww. Iedereen kent het hotel uiteraard. De omgeving is niet dichtbevolkt.
Hetzelfde geldt voor mijn telefoon. Ik heb een Nederlandse simkaart. Werkt prima in Europa. Alleen wanneer ik bel popt er dus een heel lang nummer in beeld. Beginnend met +31. Nu weten de meesten al dat ik het dan ben. Elke zaterdag en zondag haal ik eten bij gebrek aan een keuken.
De eigenaar van het Thais restaurant vertelde mij dat hij bijna niet had opgenomen. Zulke lange nummers die bellen. Een buitenlandsnummer. Vast een crimineel. Toen ik dus kwam vroeg hij wel even hoe het nu precies zat. Met dat nummer. Maar vooral uit welk land.
Met een ander uiterlijk. Afwijkende haarkleur. Andere lengte. Ander postuur. Andere huidskleur. Gewoon anders dan het gros zijn. Dan val je op. Door mijn lengte en postuur val ik nog meer op.
In Midden-Amerika en Azië leverde dit vooral heel veel foto’s op. Ik sta met heel veel mensen op een foto. Sommigen probeerden het nog een beetje stiekem. Om stiekem en foto van mij te maken en dan toch ook zelf in beeld te zijn. Zie je het voor je? Yep. Aparte handeling. Als ik het zie bied ik al aan om met ze op de foto te gaan. En zo makkelijk maak ik iemand blij.
Als toerist en reiziger maak ik zelf ook heel veel foto’s. Ook wel eens van mensen. Ik begrijp de nieuwswaarde. Het is toch mooi dat je mensen zo eenvoudig blij kan maken. Vol trots laten ze de foto zien.
Een van de eerste keren dat een vrouw met mij op de foto wilde was in Antigua. Zij was zo onder de indruk van mijn lengte. Haar reactie was erg grappig en lief. Zij volgt mij nog steeds trouw op Instagram. En af en toe reageert zij nog. Ook een korte ontmoeting kan een lang contact opleveren.
In Laos was ik ooit omringt door twee schoolklassen. Velen wilden met mij op de foto. En velen wilden hun Engels oefenen. Wat een enthousiasme. Na een uur heb ik het toch maar beëindigd. Anders stond ik er nu nog.
In Azië noemde iemand mijn postuur ooit Queen size. Koninginnen maat. Koninklijk. Kijk dan klinkt mijn omvang toch opeens heel fraai. Hoe leuk is dat!
Anders. Anders heeft in mijn geval al vaak geleid tot foto’s. Maar bovenal tot gesprekken. Een praatje. En soms tot hele mooie gesprekken en contacten.
Best fijn dat gele kenteken. Denk dat ik het nog maar even houdt.
Meer blogs of zelfs YouTube videos? https://www.sabinesmind.nl/
